Door Wim Post
Wisten wij veel?! Natuurlijk, we hadden ons voorbereid. Dachten we. De informatie die we van James en zijn team van Hillwalk Tours ter voorbereiding kregen, hadden we uiteraard gelezen. We konden ons zelfs herinneren dat James daar, in de buurt van Castletownbere, het besluit nam het soort wandeltochten te gaan organiseren waaraan wij zojuist waren begonnen. Dat stond op zijn website. Maar, dat het er zo mooi zou zijn… dat konden we niet weten. Want daarvoor moet je er geweest zijn.
Vroeg in de ochtend namen we de ferry (“for gentle crossings”) naar Bere Island voor onze eerste wandelende kennismaking met Ierland. De eerste verrassing van de dag was de volstrekt onverwachte ontmoeting met een collega van mij in de passagiershut. “Jij hier? Jouw plannen? En wat nog meer? Suggesties?”
En toen de koffie en gebak bij het restaurant aan de ‘veerweg’. Niet alleen bijzonder welkom, maar ook lekker. Bovendien informatief! “Kijk onderweg uit voor de koeien”, was de welgemeende tip van de uitbater van de gelegenheid. We weten niet of hij dat zei vanwege de naam van zijn restaurant, The Lookout Restaurant & Bar of dat hij in de gaten had dat we niet veel wisten. Hoe dan ook, dat was de tweede verrassing die dag.
Ze waren er inderdaad, die koeien. Niet dat ze zich veel van ons aantrokken. Maar ze versperden wel doodgemoedereerd de weg en ze keken ons lodderig aan toe we hen opzij duwden. We waren het er snel over eens dat Ierse koeien ook wat dat betreft lijken op hun zusters in Zwitserland, Oostenrijk en Noorwegen. Bovendien, in de buurt van ons huis liepen we ooit een klompenpad en de zwartbonte types daar reageerden hetzelfde. Dat wisten we dus weer wel!
Over ‘klompen’ gesproken. De wandeling was prachtig en we hadden natuurlijk op ‘onze klompen kunnen aanvoelen’ dat het af en toe steil zou zijn en dat ons niet altijd even getrainde lijf soms wat rust nodig zou hebben. Gelukkig waren zelfs die momenten de moeite waard. We konden genieten van wolkenluchten en uitzichten die ook zonder lichamelijke inspanning adembenemend zouden zijn. En, omdat we niet veel wisten – ik zei het toch – was de grootste verrassing natuurlijk die vuurtoren, aan het einde van het eiland, die opeens om de hoek bleek te staan.
Het kleine museum op het eiland konden we niet bezoeken want dat was net gesloten. Op de ferry terug naar het vaste land, aan het einde van de dag, spraken we de ‘directeur’ van het museum: sociaal geograaf van opleiding. Kenner van het land, de regio, het eiland. Een enthousiaste maar ook bezorgde mens. Hij vertelde over leegloop en leegstand. Over gezinnen die emigreren naar Australië en daar in de mijnbouw gaan werken (23 in het jaar ervoor). Hij wees ons in de verte op een groots en meeslepend leegstaand gebouw aan bakboordzijde. Bedoeld als hotel met veel sterren. Faillissement. Gedoe met vergunningen, Troosteloos. Sombere toekomst? Illustratief! En wij, wisten wij veel?!
Wat we wisten, kwamen we te weten. Door de directeur die vertelde. Maar ook en vooral over wat we meemaakten op die eerste wandelende kennismaking met Ierland: blauwe luchten, grootse wolkenpartijen, verre zeegezichten, die idyllische vuurtoren, de trapjes over hekken en aardige mensen. En later, veel later, leerden we van een collega over Daphne du Maurier die ‘ook iets’ had met Baile Chaisleáin Bhéarra. Iets met een roman. Iets met een ‘Hungry Hill’.
En daardoor weten we het nu beter en ook zeker: we hebben ‘honger naar die heuvels’ daar, in de buurt van Bere Island en Beara Peninsula. Verrassend!
Bere Island is per ferry te bereiken vanuit Castletownbere, het grootste dorp van het schiereiland Beara. Het eiland is 11 km. lang en 5 km. breed en leent daardoor uitstekend voor een dag wandelen. Bere Island is onderdeel van de langeafstandswandeling The Beara Way, die o.a. georganiseerd wordt door Hillwalk Tours.
